Chociaż jej przedwojenny debiut poetycki przeszedł niezauważony przez ówczesnych krytyków, twórczość Anny Świrszczyńskiej – również prozatorska, dramaturgiczna i dla dzieci – odcisnęła się bardzo wyraźnie w polskiej literaturze. Głęboko świadome doświadczanie kobiecości, nie tylko w wymiarze ideowym, ale także cielesnym czy erotycznym, które wyrażała w swoich wierszach, prozach i intymnych zapiskach, stały się głosem pokolenia kontrkultury i walki o równość płci. Poetka w dosłownym, jak i przenośnym znaczeniu „stojąca na głowie”, zrewolucjonizowała głos kobiecy w literaturze. Wyprzedzając o epokę trendy literackie i obyczajowe, stworzyła swój powszechnie rozpoznawalny styl i język. U progu kolejnej rocznicy śmierci poetki przypomnieliśmy jej postać i wnieśliśmy ważny głos do wznowień dyskusji i badań nad jej twórczością, nadal niestety traktowaną marginalnie, skrywającą jednak jeszcze bardzo wiele niepoznanych faktów i wydarzeń.
Wśród głosów znawców, gości spotkania cyklu Między Wierszami, Katarzyny Wójcik i Radosława Romaniuka, pojawił się również ten Anny Świrszczyńskiej, zarejestrowany w 1977 roku w nagraniu Polskiego Radia. Poetka nieoczywista, polifoniczna i wielowymiarowa, doskonale wprowadziła nas w klimat następnych spotkań cyklu Między Wierszami.
Barbara Hałusek
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
