Stanisław Vincenz (1888-1971) pisarz emigracyjny, prozaik, eseista, współpracował z twórcami skupionymi wokół paryskiej „Kultury”. Filozof, tłumacz, etnograf, znawca kultury i historii starożytnej Grecji, miłośnik i orędownik bogatej tradycji Huculszczyzny i Pokucia (autor eposu powieściowego Na wysokiej połoninie), zagorzały zwolennik dziejowej idei tolerancji, „jednej” różnorodnej Europy, istniejącej w oparciu o wzajemne przenikanie się kultur, języków i religii, za pomoc Żydom w czasie drugiej wojny światowej pośmiertnie odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród narodów świata”. „Vincenz widział, że ludzie tęsknią dzisiaj do ojczyzny, a zamiast niej przyznaje się im tylko państwa”, twierdził, że to co spaja naród i tworzy więzy, to język, tradycja, kultura i pamięć historyczna. Twórca żyjący na pograniczu wielu kultur: polskiej, czeskiej, austriackiej, węgierskiej, słowackiej, ormiańskiej, wołoskiej, żydowskiej, cygańskiej. Posługujący się bez trudu wieloma językami, człowiek dialogu.
Przekraczanie granic i pogranicza:
przekroczenia granic terytorialnych związanych z decyzją o emigracji, człowiek doświadczony przez działania wojenne, mimo czasów w których żył, pełen wiary, otwarty na dialog z drugim człowiekiem, „jeszcze nie spotkałem człowieka, który nie mógłby mi być przyjacielem” mówił Vincenz, pisarz pogranicza wielu kultur, języków i wyznań, znawca literatury i sztuki, tłumacz.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
