Tadeusz Konwicki (1926-2015) prozaik, scenarzysta i reżyser, reportażysta i rysownik, autor prozy na stałe włączającej się w kanon arcydzieł literatury polskiej XX wieku (m.in. Rojsty, Sennik współczesny, Wniebowstąpienie, Kronika wypadków miłosnych, Kompleks polski, Mała apokalipsa). Twórca genialnych scenariuszy, adaptacji, filmów wielokrotnie nagradzanych, tworzących niepowtarzalny i odrębny nurt stylistyczny w polskim kinie (m.in. Ostatni dzień lata, Matka Joanna od Aniołów, Salto, Dolina Issy, Lawa). W czasie drugiej wojny światowej żołnierz Armii Krajowej, uczestnik działań partyzanckich w podwileńskich lasach. Po wojnie osiadły na stałe w Warszawie, z którą będzie związany już do końca swojego życia, przez niektórych zapamiętany jako nieodłączna postać warszawskiego pejzażu. Ironiczny i bezkompromisowy w swych ocenach, czuły prześmiewca, ale również wrażliwy obserwator. „Literatura jest formą komunikacji, formą pogadania” mówił Tadeusz Konwicki. „To tak, jak w przypadku spotkania nieznanych sobie ludzi na skrzyżowaniu. Gdy siądą razem i jeden drugiemu się z czegoś zwierzy, wstają z poczuciem ulgi, że ktoś ich rozumie, że nie są sami na świecie”. Umiał stworzyć świat na granicy absurdu i realizmu, dalej balansować między ironią, a sentymentalizmem, jednak tym co nim targało wewnątrz, był przede wszystkim – niepokój.
Przekraczanie granic i pogranicza:
terytorialnych, pisarz wywodzący się z kresów wschodnich, dorastający w bogatym doświadczaniu wielokulturowości, wielonarodowości, sięgający w swych utworach po różne gatunki literackie oraz tematy dotykające granic egzystencjalnych, twórca łączący sztukę filmową z literaturą.
Barbara Hałusek
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
