Próby łączenia jazzu i poezji to nie nowy pomysł w historii polskiego jazzu. Podobne projekty realizowane były już w latach 60. XX wieku zwłaszcza za sprawą J.E.Berendta i Krzysztofa Komedy (Meine Süße Europäische Heimat). Wcześniej miał miejsce także pamiętny koncert w Filharmonii Narodowej, podczas koncertu z udziałem Komedy „Jazz i Poezja” i z wykorzystaniem wierszy Jerzego Sity, które recytował m.in. Wojciech Siemion. Wówczas nurt ten nie doczekał się kontynuacji, polscy jazzmani nie dostrzegli w nim potencjału. Sporą odmianę przyniósł jednak okres ostatnich dwóch dekad, kiedy to klasycy polskiej poezji Tuwim, Iwaszkiewicz, Miłosz czy Szymborska doczekali się, często bardzo udanych muzycznie i wartościowych artystycznie, jazzowych wersji swoich utworów w połączeniu z muzyką M.Tokaja, W.Pawlika czy J.Niedzieli-Meiry. Do tej grupy, niezwykle udanych projektów zaliczyć można zawartość najnowszej płyty K.Stankiewicza „Kochanowski Pieśni”.