historia kabaretu
Data rozpoczęcia: 2024-10-25
Data zakonczenia:
Wczoraj, 24 października, w ramach projektu „Café Biblioteka” odbyło się spotkanie z prof. Izoldą Kiec poświęcone historii kabaretu. Wydarzenie przyciągnęło wielu miłośników kultury, ciekawych poznania korzeni europejskiego kabaretu.
Prof. Kiec, wybitna badaczka kultury kabaretowej, przeniosła słuchaczy do paryskiej bohemy końca XIX wieku, gdy powstawały pierwsze artystyczne kabarety, takie jak słynny „Chat Noir” (Czarny Kot). Paryskie kawiarnie stały się przestrzenią artystycznych poszukiwań i społecznej krytyki, oferując twórcom swobodę wyrazu i możliwość komentowania rzeczywistości. Nie było tam sceny, artyści wygłaszając swoje żarty lawirowali pomiędzy stolikami w kawiarni, zaczepiając gości.
Niedługo potem koncepcja kawiaryjnego kabaretu przywędrowała do Polski i to z niej narodził się w 1905r. kultowy, krakowski kabaret „Zielony Balonik”. Stał się literackim centrum artystycznym Polski, jego nieoficjalna siedziba mieściła się w cukierni Jana Michalika „Pod Aniołkami”. To miejsce, pełne dzieł sztuki i satyrycznych ilustracji, przyciągało krakowskich artystów, którzy spotykali się, aby dzielić się pomysłami i występować przed publicznością. „Zielony Balonik” słynął z odważnej krytyki społecznej, dowcipu i ironii – elementów, które do dziś definiują polski kabaret.
Na zakończenie prof. Kiec podkreśliła, jak wielki wpływ na kształtowanie polskiego kabaretu wywarli wybitni twórcy początku XX wieku, którzy nadali mu unikalny charakter. Dzięki twórczości literackiej Juliana Tuwima i jego wkładowi w powstanie słynnego kabaretu „Qui Pro Quo”, a także działalności Jerzego Jaroszewskiego, kabaret stał się przestrzenią, gdzie sztuka mogła reagować na bieżące wydarzenia polityczne i społeczne, przekazując ważne treści poprzez humor i satyrę.
Jeśli chcą się Państwo dowiedzieć więcej o historii kabaretu zapraszamy do obejrzenia relacji ze spotkania na naszym Facebooku.
Izolda Kiec jest literaturoznawczynią, teatrolożką i kulturoznawczynią. Zajmuje się literaturą (głównie poezją) i teatrem (popularnym i emigracyjnym) XX wieku oraz badaniem form popularnych (przede wszystkim kabaretem, piosenką i musicalem) oraz metodologią badań kultury popularnej. Inspiruje ją krytyka feministyczna, gender studies i szkoła nowej krytyki, zwłaszcza metoda tzw. bliskiego czytania. Jest edytorką poezji Zuzanny Ginczanki; w 1991 roku opublikowała jej wybór wierszy pt. Udźwignąć własne szczęście, w 2014 roku pełną edycję twórczości pt. Wiersze zebrane. W 2014 roku założyła Fundację Instytut Kultury Popularnej, której jest prezeską i w ramach której współtworzy m.in. projekt Archiwum Kultury Popularnej, jest redaktorką naczelną rocznika „Studia z Kultury Popularnej” oraz redaguje serię wydawniczą Wielkopolskie Mikrohistorie.
Jest autorką następujących książek autorskich:
- Zuzanna Ginczanka. Życie i twórczość (1994),
- Halina Poświatowska (1997),
- Teatr służebny polskiej emigracji. Z dziejów idei (1999),
- Złodzieje szczęścia, czyli Agnieszki Osieckiej sposób na życie (2000),
- Wyprzedaż teatru w ręce Błazna i Arlekina… czyli o kabarecie (2001),
- W kabarecie (Wrocław 2004),
- W szarej sukience? Autorki i wokalistki w poszukiwaniu tożsamości (2013),
- Historia polskiego kabaretu (2014),
- Czy chce pan być powieszony w sympatycznem towarzystwie? Czyli poznańskie kabarety artystyczne dwudziestolecia międzywojennego (2015)
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Galeria
